ساختار پاراگلایدر و اجزای تشکیل دهنده آن!

ساختار پاراگلایدر

ساختار پاراگلایدر چگونه است؟!

اگر در مراحل آموزش پاراگلایدر هستید، حتما می خواهید اطلاعات بیشتری در خصوص ساختار پاراگلایدر به دست آورید.

این ساختار به شما کمک می کند که روی جریان های هوایی پرواز کنید. بنابراین شناخت دقیق آن لازم و ضروری است.

در این مقاله از وبسایت آسمان تهران می خواهیم در خصوص ساختار پاراگلایدر و اجزای سازنده ی آن صحبت کنیم. اگر شما هم می خواهید اطلاعات بیشتر در رابطه با این موضوع به دست آورید، به اسکرول کردن این متن ادامه دهید.

بال پاراگلایدر

مهمترین بخش از ساختار پاراگلایدر، بال ها هستند. اگر از بالا به بال های پاراگلایدر نگاه کنید متوجه خواهید شد که شکل بیضوی دارند.

بال ها ساختار ویژه ای دارند که برای پرواز بهتر، لازم است این ساختار را بشناسید. به قسمت جلویی بال، لبه ی حمله می گویند. هوای سلول ها از این بخش وارد می شود و بال را به پرواز در می آورد.

به بخش پشتی بال ها، لبه ی فرار می گویند. به قسمتی از بال که در بیرونی ترین بخش قرار گرفته، گوش می گویند و بخشی از فضای بین نوک های بال نیز، وتر بال نام دارد.

زمانی که بال پر از باد می شود، اگر به آن نگاه کنیم، متوجه خواهیم شد که نمایی خمیده دارد. فرقی نمی کند که از چه زاویه ای به آن نگاه می کنیم!

اندازه ی بالی که پر از هوا شده با اندازه ی همان بال در حالت باز شده روی زمین، متفاوت است و وتر پیش بینی شده برای آن نیز فرق دارد.

اگر نگاه دقیق تری به بال های پاراگلایدر بندازیم می بینیم که هر یک از نیمه ی بال ها، دارای دسته های ایرفویل هستند که توسط شکل دیواره های سلول ایجاد می گردند. به طور کلی، ایرفویل ها دارای یک سطح بالایی و یک سطح پایینی هستند.

به خاطر داشته باشید که به فاصله ای که میان جلو و انتهای ایرفویل وجود دارد نیز وتر گفته می شود.

بال پاراگلایدر با ساختار ساده و در عین حال دقیقی که دارد، به خلبان کمک می کند تا روی هوا باقی مانده و به پرواز خود ادامه دهد. هر چقدر کیفیت این ساختار بهتر باشد، پرواز ایمن تری و باکیفیت تری را تجربه خواهید کرد.

رابط پاراگلایدر

یکی از ساختارهای بسیار مهم در پاراگلایدر، سیستم رابط است که وظایف مختلفی دارد.

اصلی ترین وظیفه ی این سیستم، توزیع وزن خلبان روی بال پاراگلایدر است. به این ترتیب ایمنی خلبان افزایش پیدا می کند.

از دیگر وظایف سیستم رابط می توان به موارد زیر اشاره کرد:

• شکل دهی به بال پاراگلایدر
• کنترل زاویه حمله در حین پرواز با پاراگلایدر
• با تغییر در ساختار طولی لاین ها، می تواند زاویه حمله را تنظیم کند.

اما سوال اینجاست که وقتی از سیستم رابط صحبت می کنیم، منظورمان چیست؟

به مجموعه ای از لاین ها، رایزرها و کارابین ها، سیستم رابط می گویند که تمام بخش های پاراگلایدر را به هم متصل می سازد و امکان کنترل آن را برای خلبان ایجاد می کند.

نکته ی جالب توجهی که در خصوص این سیستم وجود دارد، این است که تولیدکنندگان پاراگلایدر، با استفاده از روش های مختلف تلاش می کنند تا طول کلی آن را کمتر کنند.

هرچقدر طول این رابط کمتر باشد، درگ کمتری توسط لاین ها رخ خواهد داد و کنترل بیشتری روی پرواز ایجاد می شود. مثلا برخی از تولیدکنندگان پاراگلایدر متوجه شده اند که با استفاده از دوخت های مخصوص در بین سلول ها، می توانند توزیع بار را بهبود دهند و نقاط اتصال را کمتر نمایند.

هارنس پاراگلایدر

یکی دیگر از مهم ترین بخش های ساختار پاراگلایدر، هارنس ها هستند. هارنس ها همان محل نشستن خلبان می باشند و طراحی خاصی دارند.

یک سر کارابین ها، رایزرها و لاین ها به هارنس متصل می شود و سر دیگر نیز به بال ها، متصل است. در نتیجه وزن خلبان از طریق هارنس به بال ها منتقل می گردد.

اما چه ویژگی هایی برای هارنس در نظر گرفته شده است؟

• هارنس باید بتواند بدن خلبان را در تمام جهت ها، داخل خود حفظ کند( حتی در صورتی که خلبان سر و ته بشود)
• هارنس باید به گونه ای طراحی شود که امکان انتقال وزن به سمت های کناری بال را فراهم کند.
• امکان استفاده از سیستم سرعت را فراهم سازد
• اجازه Mounting را بدهد
• سیستم فعال ایمنی(چتر کمکی) و سیستم غیرفعال ایمنی(محافظت کننده ها) را داشته باشد!
• امکان پروازهای چند ساعته را فراهم آورد.
• به خلبان اجازه دهد که آزادانه حرکت کنند و امکان تیک آف و لندینگ راحت را فراهم سازد.

انواع هارنس های پاراگلایدر

به طور کلی، هارنس های پاراگلایدر تنوع زیادی دارند و می توان در پروازهای مختلف از آنها استفاده کرد.

دقت داشته باشید که هارنس افراد مبتدی با هارنس خلبانان حرفه ای متفاوت است.

کسانی که در دوره های مبتدی پاراگلایدر هستند، باید از هارنس های نشسته استفاده کنند.

اما خلبانان حرفه ای برای کاهش نیروی درگ بدن خود، از هارنس های خاصی استفاده می کنند که کیسه ای برای پاها دارد و به نام هارنس مسافت شناخته می شود.

برخی دیگر از هارنس ها دارای یک رکاب هستند که خلبان با قرار دادن پای خود در آنها، می تواند مسافت های طولانی تری پرواز کند و نگران حس گزگز پاهای خود نباشد. علاوه بر این، این هارنس های رکاب دار، کنترل بهتری روی وضعیت بدن فراهم می کنند. ناگفته نماند که ورود و خروج به این هارنس ها برای خلبان راحت تر است.

یکی از بزرگ ترین اشتباه هایی که خلبانان غیرحرفه ای مرتکب می شوند، استفاده از سیستم سرعت به عنوان رکاب است. به همین دلیل توصیه می کنیم از هارنس های رکاب دار استفاده شود تا هم پای خلبان راحت تر باشد، هم این اشتباه رخ ندهد.

اگر نگاه دقیقی به ساختار هارنس بندازیم، متوجه می شویم که دارای یک پشتی هستند که ستون فقرات خلبان در حین پرواز راحت باشد. در ضمن نشیمن خیلی راحتی دارند تا لگن خلبان به درد نیاید.

پشتی هارنس

بیشتر پشتی های هارنس از پلاستیک فومی ساخته می شوند. این پشتی ها باید ضخامت استانداردی داشته باشند و راحتی خلبان را فراهم کنند. این پشتی ها به نحوی در هارنس جای گذاری شده که محافظت از خلبان، تضمین شده باشد.

پیش از پرواز، حتما چک کنید که پشتی در جای درستی از هارنس قرار گرفته است. یکی دیگر از وظایف پشتی هارنس، این است که ضربه هایی که از پشت سر به هارنس ایجاد می شود را کنترل کرده و آن را توزیع می کند.

در واقع سیستم این پشتی ها، شباهت زیادی با ایربگ خودرو دارد. اگر برخوردی با هارنس صورت بگیرد، هوایی که توسط یک سوپاپ در پشتی حبس شده، مانند یک بالش نرم عمل می کند و جلوی نیروی ضربه را خواهد گرفت.

چتر کمکی

یکی دیگر از مهم ترین ابزارهایی که در ساختار پاراگلایدر به کار رفته، چتر کمکی است. چترهای کمکی نیز در بخشی از هارنس جای گذاری می شوند. تولیدکنندگان هارنس ممکن است این چترهای نجات را در نقاط مختلفی از هارنس نصب کنند. برخی از این تولیدکنندگان، ترجیح می دهند که چترها را در قسمت های جلو، پشت یا زیر صندلی قرار بدهند.

حتی برخی از تولیدکنندگان، یک محفظه ی جداگانه طراحی کرده اند که به بندهای سینه و بندهای کنار متصل می شود و محل قرارگیری چتر کمکی است.

مهم ترین اصل در ساختار پاراگلایدر این است که چتر کمکی در جایی قرار بگیرد که دستگیره ی باز کردن آن، در دسترس باشد.

محفظه ای که چتر نجات در آن قرار گرفته نباید به قدری محکم باشد که اصلا نتوان آن را به سادگی باز کرد. همچنین نباید خیلی هم شُل و رها باشد که به شکل اتفاقی باز گردد.

چتر نجات همچنین دارای یک کمربند ایمنی است که توسط رایزرهای اضافه در قسمت پشتی شانه خلبان به هارنس وصل می شود.

وقتی که خلبان می خواهد ارتفاع خود را کاهش دهد، مقداری به سمت جلو خم می شود تا نیروی برخورد را بهتر جذب کند.

سوالات متداول

در ادامه به برخی از مهم ترین سوالات شما در خصوص ساختار پاراگلایدر پاسخ داده ایم:

• جنس بال پاراگلایدر از چیست؟

پاراگلایدرها را معمولا از نوعی پارچه ی ضخیم و مصنوعی می سازند که در برابر پارگی، مقاومت زیادی از خود نشان می دهد. دوخت بال پاراگلایدر به صورت کاملا مکانیکی انجام می شود و در تمام مراحل دوخت، رنگ آمیزی و …کنترل کیفیت می شوند.

• بارورسازی بال پاراگلایدر به چه معناست؟

تولیدکنندگان، بال پاراگلایدر را با روکش های مخصوصی بارور می کنند تا از پارچه ی آن در برابر اشعه های مضر خورشید مثل uv محافظت کنند. با این اقدام، می توان تخلخل بال را کاهش داد و به این ترتیب، ریسک های پرواز را کم کرد.

• طول عمر بال پاراگلایدر چقدر است؟

معمولا بال های پاراگلایدر، قبل از اینکه دچار تخلخل و فرسودگی شوند، قادر به ۵۰۰ ساعت پرواز هستند.

• جنس لاین ها از چیست؟

لاین ها را معمولا از موادی مثل کولار، آرامید و پلی استر می سازند. ضخامت معقول این لاین ها نیز ۰.۸ میلی متر است و توان حمل ۸۰ کیلوگرم را دارند. لاین هایی که ضخامت ۲.۲ میلی متری دارند، می توانند تا وزن ۲۲۰ کیلوگرم را نیز تحمل کنند.

نتیجه گیری

در نهایت باید بگوییم که ساختار پاراگلایدر، ساختار پیچیده ای نیست اما درک دقیق عملکرد آن به دانش زیادی نیاز دارد.

در دوره های آموزش پاراگلایدر به خوبی با جزئیات ساختار پاراگلایدر آشنا خواهید شد.

پرواز تفریحی خود را رزرو کنید